W literaturze można znaleźć różnorodne definicje geopolityki klasycznej, które zazwyczaj odnoszą się do kwestii geograficznych, historycznych i politycznych. Nicholas Spykman uważał, że geopolityka to rodzaj analizy polityki zagranicznej, która uwzględnia czynniki geograficzne przy tworzeniu polityki międzynarodowej i osiąganiu celów. Saul B. Cohen twierdził, że problemy geograficzne i polityka wzajemnie wpływają na siebie, a geopolityka stara się wyjaśnić te interakcje. John Angew natomiast uważał, że geopolityka dotyczy międzynarodowej geografii, szczególnie relacji między środowiskiem fizycznym, takim jak zasoby, granice i terytorium, a prowadzeniem polityki zagranicznej.
Te przykłady pokazują, że różni autorzy traktują geopolitykę klasyczną jako obszar badawczy na pograniczu nauk politycznych, historii i geografii. Geopolityka jako paradygmat to zbiór pojęć i teorii, który ma charakter podejścia badawczego. Nie jest ona identyfikowana z konkretną dyscypliną naukową, która wyjaśniałaby zjawiska polityczne w kontekście czynników geograficznych. Jest natomiast użyteczną i powszechnie stosowaną metodą badawczą w dziedzinach takich jak ekonomia, nauki polityczne i stosunki międzynarodowe. W tym kontekście bada ona stosunki międzynarodowe państw poprzez pryzmat elementów geograficznych i historycznych, które kształtują się w ciągu czasu.
W niniejszej artykule przyjęto własną definicję geopolityki, w której zakłada się, że geopolityka stara się odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób przestrzeń geograficzna wpływa na zjawiska polityczno-ekonomiczne, kształtując procesy wewnętrzne państwa oraz jego relacje międzynarodowe. W kolejnych rozdziałach pracy zostaną omówione koncepcje wybranych badaczy, geografów i analityków, które pomogą zrozumieć, w jaki sposób państwo jest postrzegane jako centrum siły oraz jak myśli geopolityczne kształtowały lub nadal kształtują obecne wydarzenia i wpływają na procesy gospodarcze.
